Skip to main content

The dead end . . . [गच्च]



I was standing on State Transport bus stand. It was heavy rains last night and it stopped today morning. Evidently, there was heavy moisture in the atmosphere. Everyone seemed okay with it, but I can clearly see the shining sides of my nose! With humidity rising to 95 % it was irritatingly sweaty. I always wondered whenever I go to Indian sea level that why do all the local people have  matte finish faces and people traveling to that part of the world end up having glossy faces. This humid air was making me clumsier after a tasty lunch of fish and also I had extra rice I thought as preparation of a long journey from Chiploon to Mumbai.  .  . just to get away from the unwanted appetite.

I was still fine about the overwhelming malwani masala and the excessive quantity of rice that I had. 'I can't just sleep now- I have to be alert' I quipped to myself  as I was standing amidst unusually busy crowd. I said unusually because it was konkan and I never even dreamed so unusual that I will see people in konkan are working like mumbaikars. Somehow I felt my brain is fighting too hard against me to slow down the things and I figured out the reason -' Its four days continuous festival holiday!' that was the reason there were so many 'working' people around. 

I saw a soft movement near my legs and in next moment it even touched my right knee. Subconsciously I thought its a dog, but then it turned out to be a not more than three years  old  & one and half feet tall baby girl beggar looking straight into my eyes from approximately four and half 5 feet below of me. Her expression and her overall size made me remember my niece - cutest thing on this planet. I went away from her and suggested from my eyes to go away. Most of the times I don't give such slumdog beggars money in order to not to inspire such people who make them beg. To my astonishment the kid read my eyes and responded quickly, she moved away from me, I expected some stubborn attitude. 'She must be experiencing such refusals quarter of billion times per day' I thought; and appreciated my own fiery eyes. I ignored her went to grab a bottle of cold water. 

While standing in front of a small general store on the ST stand, my shoulders were tapped from behind. I looked back and it was saffron colour laden seventy plus years old priest. He was looking at me and signaling for little money. I once more did the same trick and looked angrily in his eyes. He immediately went away. That's going good I thought to myself. I didn't know I've become so good at the expressing through my eyes and moved to the same original place where I was standing earlier and started looking for the bus travelling to Mumbai and got myself into ever increasing rush.

After a while, I saw a young lady begging in the bus stand. She was walking like a zombie. Her bedraggled saree was not enough to cover her anorexic body, exposing her torn blouse and depressed stomach. Her expressions made her look like a woman full of agony. She was walking in  constant motion  and I knew there is going to be another 'denial-from-eyes' act for this third beggar within last 12 minutes. I was into some random thoughts and accidentally for a second we saw each other. I tried to avoid the eye-contact but I again looked at her as she changed her direction and started walking towards  me with some motive in her head.  I still managed to ignore her but soon she reached and asked in local language 'bhaoo, upaashi ahe, shambhar donshe rupaye de' (I'm starving brother, give me hundred - two hundred rupees). To my surprise as it was quite a bold and excessive and hence unexpected demand, I again conveyed my refusal against her demand through my eyes. It worked as she backed out a bit but I did not know that it would come back and hit me rock hard - she said - ' paise kaadh, nhaita me arda orda karal ki gelya warshi holila tu maazyashi kaay kaay aan kiti wela baljabree kelee te' (get me the money quickly otherwise I'll start shouting right now that how you raped me last year over and over on this same day of holi)' me gola karil lokasni aan lok chaplini haanteel tula. (I'll shout louder and make a mob who will eventually beat you by shoes). I did not say anything. I didn't believe I was afraid.

My heart sunk inside within me because of sudden anxiety and it stopped for a while, and I woke up! 'Wild dream!' . . . checked up clock . . . it was 3.50 a.m. I grunted and grubbed. . . sighed in order to gather my senses and tried inviting the sleep again. 
I still wonder what I would have done in that situation. I still don't have the answer.        
     

Comments

Unknown said…
Your post made me laugh!!
Unknown said…
What is it? is it a compliment or khinchaai?

Popular posts from this blog

गाडी सुरु करणे : भौतिकशास्त्र :)

वाहतूकीच्या जगात तुम्ही थोडेफार सक्रीय असाल तर अशी (नाट्यमय ) अवस्था डोळ्यासमोर आणावयास अजिबात कठीण नाही. तुम्ही दुचाकी वर आहात, आणि लाल सिग्नल आहे म्हणून तुमची दुचाकी बंद करून चौकात बर्‍यापैकी पुढे थांबले आहात. तुमच्या आजूबाजूला चार पाच दुचाक्या,  पाठीमागे एक बस आणि बसच्या मागे डुकरांच्या मागे जशी  पिलावळ असते त्या पद्धतीत दहा-पंधरा दुचाक्या गर्दीत उभ्या आहेत. सिग्नलचा दिवा लालचा हिरवा होताच तुम्ही दुचाकीला किक् मारता, पण दुचाकी तुम्हाला काहीच प्रतिसाद देत नाहीए, मग तुम्ही धडपड करायला लागता आणि तुमच्या मागच्या गाड्या जोरजोरात हॉर्न वाजवून वेळप्रसंगी तुमच्या आई वडीलांचा उद्धार करून 'कचकचून' निषेध नोंदवला जात आहे. दु:स्वप्नच ना? असा हा विचार मनात आला आणि म्हणालो गाडी का सुरू होत नाही याचं कारण बघुया. वास्तविक गाडी सुरु का होत नाही याचा विचार करण्यासाठी मुळात ती कशी सुरु होते हे समजणे  महत्वाचे आहे. त्यातूनही मुलभूत अश्या  गाडीच्या  इंजिनाचा विचार करणे जास्त समर्पक वाटते. जे काही तुटक ज्ञान आहे ते मी इकडे पाजळायचा प्रयत्न चालवणा...

सीबिस्किट

ही एक उत्क्रुष्ट कलाक्रुती पाहण्याचा योग आला. चित्रपटाचे पुढील चार भागात तुकडे पाडले आहेत. सिनेमाच्या पुस्तकातले हे चार वेगवेगळे धडे आहेत असं म्हंटलं तरी काही हरकत नाही. भाग एक - हॊवर्ड कारच्या खरेदी-विक्रीचा याचा व्यवसाय. अपघातात तो आधी त्याचा मुलगा आणि नंतर त्याच्या पत्नीला गमावतो. तसा यशस्वी पण सर्वस्व गमावल्याने खचलेला, कशात काही मन लागत नाही असा.  घोड्यांची पैदास करून शर्यतीचे घोडे वाढवण्याची त्याची इच्छा असते. त्याच्या या धंद्या निमित्ताने  फ़िरत असतानाच त्याला एक स्त्री भेटते आणि दोघांचे लग्नही होते. पुढे एके दिवशी घोड्यांच्या तबेल्यात त्याला स्मिथ नावाचा म्हातारा भेटतो. तो म्हातारा एका घोड्याबरोबर माळरानावर राहत असतो. त्याचा सध्याचा घोडा पुर्वी जायबंदी झालेला असतो त्यामुळे त्याला त्याचा मालक गोळी घालत असताना या म्हातार्या स्मिथनी  वाचवलेला असतो. स्मिथ या प्रसंगी गप्पा मारत असताना हॊवर्ड ला म्हणतो, "You dont throw away your ...

बालगंधर्व

  नारायण श्रीपाद राजहंस. मराठी संस्कृतीला लाभलेली एक विभुती. ’नाट्यसंगीत’ हा प्रकार रुजवणारा, त्याचं बीज मोठं करणारे हा एक गुणी कलावंत. नाट्यसंगीतासाठी या मनुष्यानी अवघं आयुष्य वेचलं. इतकं की सध्याच्या माझ्या पिढीला मराठी संस्कृती आधी की नाट्यसंगीत आधी? असा प्रश्न पडेल. नितिन देसाईक्रुत ’ बालगंधर्व ’ चित्रपट पडद्यावर आला आणि ते हल्लीच घरोघरी पोहोचले, पण जुन्या जाणत्यांना, ज्यांनी त्यांचं गाणं ऐकलं आहे, त्यांनाच खरंतर त्या चित्रपटावर भाष्य करायचा अधिकार आहे असं मला स्पष्टपणे वाटतं. गायकी हा बालगंधर्व ांचा गाभा आहे. त्यामुळे मी अंदाज लावू शकतो, की बाकी सगळं जे आहे ते उत्क्रुष्टपणे दाखवले गेले असेल, त्यामुळे तो अनुभव अर्थात छान आहे. अन म्हणूनच फ़क्त माहितीपट म्हणून तो चांगला आहे. असो. त्यांचा काळ अदमासे शंभर वर्षांपूर्वीचा, पण बालगं धर्वांच्या सुरांमुळेच की काय सगळ्यांनी बालगंधर्व अजूनही मनामध्ये जपला आहे. याबद्दल पुलं म्हणाले होते की, आमच्या उमेदीच्या काळात बालगंधर्व ांचे गाणे ऐकताना आम्ही ज्या ज्या जागांवर जश्या पद्धतीनी दाद दिल्या आहेत, त्याच जाग...